Μένω στο "Ελλαδιστάν".

Ναι, εδώ μένω. Μεγάλωσα σε προάστιο της Αθήνας, πήγα σε σχολείο στο ίδιο προάστιο της Αθήνας, είμαι σε Πανεπιστήμιο στο Κέντρο της Αθήνας. Πάντα έβλεπα τα προβλήματα της Αθήνας και προσπαθούσα με τον μικρόκοσμό μου να κάνω κάτι καλύτερο, να προστατεύσω ίσως την πόλη μου από τους ΑΠΆΝΘΡΩΠΟΥΣ - ανθρώπους της που το μόνο που τους νοιάζει είναι η Πολιτική Εξουσία και ο κώλος τους. 

Η πολιτική εξουσία τους ενδιαφέρει μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να αντιτίθενται, να έχουν κάτι να καίνε, να ασχολούνται, να σκοτώνουν, να διαλύουν, να καταστρέφουν. Σου λένε "Ε, και τι έγινε; Ότι κατέστρεψα θα φτιαχτεί και πάλι..." Για να έρθουν να το ξανασπάσουν.

Πάντα αγαπούσα την Αθήνα και πάντα θα την αγαπάω το ίδιο. Με τρομάζει η εικόνα της όταν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν - κατά την ταπεινή μου άποψη αυτά είναι η αρχή μιας κοινωνικής κρίσης. Που άμα την κοιτάξεις καλά - καλά θα σε τρομάξει και εσένα. Είχα μια συζήτηση σήμερα με την αδερφή μου την ώρα που προσπαθούσα μέσα στη μιζέρια και την αποδιοργάνωση μου να καθαρίσω και ενώ εκείνη έφτιαχνε φαγητό. Μιλήσαμε για αυτά τα οποία συμβαίνουν - είχε προηγηθεί μια συζήτηση για το κατά πόσο χρειάζεται τελικά η ενημέρωση. Γνώμη της είναι πως ο άνθρωπος θα ήταν πολύ καλύτερα εάν δεν μάθαινε όλα αυτά που μαθαίνει. Εάν ασχολιόταν μόνο με τα του "χωριού του" και όχι με τα κοινά. Φυσικά και διαφωνώ με αυτό, αλλά είναι μια άποψη σεβαστή - μπορεί κάποια στιγμή να τα δω και εγώ "αλλιώς"... 

Στο θέμα μας λοιπόν. Λέγαμε το τι γίνεται. Καταλήξαμε σε ένα κοινό τρόπο σκέψης. Στο ότι άμα δεν αντιδράσεις αυτοί που είναι πάνω από εμάς θα κάνουν ότι θέλουν, και στο ότι άμα αντιδράσεις τότε το μόνο που σου απομένει είναι να δημιουργήσεις κοινωνική αναταραχή που μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε κοινωνική κρίση. Δηλαδή με απλά λόγια "Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Προτιμώ το ρέμα - πίστεψε με.. Μπορείς να αφεθείς στον παραλληλισμό του και να το αφήσεις να σε παρασύρει. Στον γκρεμό βέβαια είναι μια και έξω. Ουφ.

Εσύ εκεί έξω που καταστρέφεις, που δεν σέβεσαι τον συνάνθρωπο σου. Εσύ, που ανήκεις σε αυτές τις ΆΘΛΙΕΣ κλίκες που κατασκευάζουν μολότοφ για την καύλα τους.. Σκέψου κάτι.

Εσύ προφανώς και δεν ενδιαφέρεσαι για την οικογένειά σου - προφανώς ούτε και για τη ζωή σου. Αυτοί που πετάς μολότοφ ρε κωλόπαιδο, σκέφτεσαι καθόλου τι τους περιμένει σπίτι τους; Ότι μπορεί να έχουν οικογένεια, ότι ένα παιδί μπορεί όταν τους ξαναδεί να τους δει σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου - με εγκαύματα στο λαιμό τους και σε όλο τους το σώμα;

Σκέφτεσαι καθόλου ρε κωλόπαιδο ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά τους και ότι δεν πηγαίνουν στην πορεία για την καύλα τους, αλλά για να προστατεύσουν τους διαδηλωτές από εσένα; Έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου; Έχεις κάνει κάτι παραγωγικό; Έχεις ιδέες οι οποίες αντικρούονται σε αυτό που ζούμε;

Εάν έχεις γράψε ένα πανό. Θα σε ακούσω. Άσε την μολότοφ σου στην άκρη. Συνεργάσου. 

Κατάλαβε ότι με τρομάζεις. Μας τρομάζεις. Έτσι δεν θα έρθει κανείς άλλος μαζί σου - πέρα από τους ομοίους σου - ψυχάκιδες και καταστροφείς - καταστροφολόγους.

Η κοινωνία δεν θέλει αναστάτωση, θέλει σιγουριά, θέλει ενότητα, θέλει σχέδιο. Αν έχεις ιδέες για καλύτερη ζωή γράψτες κάπου. Στείλτες. Σου υπόσχομαι ότι όταν το κάνεις δεν θα έρθει κανένας να σε κατηγορήσει. Μην συμβάλλεις και εσύ σε κάτι το οποίο όταν γίνει, θα είναι πολύ δύσκολο να γυρίσει πίσω - έστω και σε αυτό το πρώιμο στάδιο που ζούμε σήμερα.

Η εικόνα που αντικρίζω σήμερα θα αλλάξει. Είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Ελπίζω πάντα προς το καλύτερο και όχι στο χειρότερο. Μπορούμε όλοι μαζί με δημιουργικότητα, ανάγκη για αλλαγή και ενότητα να καταφέρουμε τα πάντα. Στην πραγματικότητα που ζω όμως σήμερα, την ίδια πραγματικότητα που ζήσαν οι γονείς μου και δεν άλλαξαν, τα πράγματα είναι ζοφερά.

Ας τα αλλάξουμε λοιπόν. Μαζί;