Prototypes.

Come.

Let us be friends, for once.

Let us make life easy on us.

Let us be lovers, and loved ones.

The Earth shall be left to no one.

Elif Shafak

Πόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα αν μάθουμε αυτή τη φράση;

Πόσο πιο όμορφο θα είναι το περιβάλλον, όπου ζούμε;

Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά;

Είναι τα ερωτήματα που - πέραν των πολιτικών ερωτημάτων - γεννιούνται στις μέρες μας. Βγαίνεις έξω και δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Όχι γιατί κάτι έχει αλλάξει, πάντα είχε το ίδιο ακριβώς μοτίβο η "πραγματικότητα" μας, αλλά γιατί κάτι δείχνει να ξεσπάει, αφήνοντας τον κόσμο να αναρωτιέται.. Όταν δεν μπορείς να κάνεις εσύ κάτι, τι να κάνω εγώ;

Το πρόβλημα δεν είναι τα γεγονότα, μετανάστευση πάντα υπήρχε, λαθρομετανάστες επίσης - είμαστε τόσο σίγουροι ή αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως οι Έλληνες δεν βρέθηκαν ποτέ στην ίδια θέση; - εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, διαφορετικότητα. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος θέασης των πραγμάτων, που οδηγεί στην κρίση και το ξεχείλισμα μιας κατσαρόλας που βράζει από καιρό.

Θα ήταν σίγουρα πολύ πιο εύκολα τα πράγματα εάν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι "κακοί μετανάστες" στο κέντρο. Που ήσουν όμως εσύ που τα λες αυτά φίλε, όταν οι ίδιοι άνθρωποι έρχονταν εδώ με ελπίδες - και με την αδιαφορία σου να τους οδηγεί σε εξαθλίωση; Δεν χρειαζόμαστε ούτε μέτρα, ούτε εντάσεις. Χρειαζόμαστε επειγόντως ανθρωπιά και ανθρώπους που νοιάζονται για αυτούς που κινούνται γύρω τους. Που σέβονται τον χώρο τους.

Σε κλείνω με ένα ερώτημα.

Όταν ο μετανάστης έρχεται, και σε βλέπει να παρανομείς - εσύ που δεν πληρώνεις τους φόρους σου, εσύ που απαξιώνεις τον συνάνθρωπο σου, εσύ που παρανομείς στο κέντρο της πόλης σου και εσύ που ζεις στην εξαθλίωση (όχι οικονομική αλλά κοινωνική) - τι περιμένεις να κάνει;

Να είναι καλύτερος;

(Πρόσφατα διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο στην Lifo, που έλεγε πως σε ένα παραβατικό περιβάλλον, η αρχή ύπαρξης εγκληματικού κοινού είναι βέβαιη.)

Τα συμπεράσματα δικά σου. Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως..

It's supposed to be a good life.